Kuşkusuz ne kadar bedenimiz burada olsa da bütün yüreğimizle ruhumuz Afrin’de Mehmetçiğimizin yanındadır.Dualarımızla semâya ellerimizi açmış, göklerde yağmur damlaları bereketiyle toprağa karışmaktadır.Vatanını,milletini,bayrağını seven hepimizin kalbinde yatar Mehmetçikler…

Nefes alabildiğimiz hayatı onlara borçlu değil miyiz? Bizler sıcacık yatağımızda geceleri en ufak endişeye kapılmadan en güzel rüyalarımıza dalarken,Mehmetçiğimiz değil midir sabahlara kadar düşman asker yolları gözeten…Bizler uykusuz kalmayalım rahat uyuyalım rahat nefes alıp verelim diye gecenin en soğuk ayazında buz tutmuş elleri silahlı,düşman askerlerine göğsünü siper etmiş,gerekirse tankın altına yatabilecek,korkusuzca düşman askerine meydan okuyan vatanı,milleti,toprağı için can vermeye hazır…

Ölümden korkmaz Mehmetçikler…Ölümle korkutulmaz…Vatanı için her zerresine kadar can vermeye hazır,şehâdetle beklerler…Bilirler ki,düşman askerleri cesetleri leş,kendi ölümleri şehit diye anılır…Şehitlik mertebesine ulaşmak da her kula nasip olmaz…Allah’a sığınarak onun gücüne inanarak savaşa giderler…

‘KORKMA’ diye yankılanan ve Korkma, sönmez bu şafaklarda yüzen al sancakla devam eden Milli Marşımız kulaklarında çınlanır.Korkmazlar…Ruh ölümsüzdür ölen sadece bedendir.Yunus Emre’nin de dediği gibi:"Ölür ise ten ölür / Canlar ölesi değil." "Ölen hayvan imiş aşıklar ölmez.’der ve şöyle öğüt verir"Ölümden ne korkarsın/ Korkma; ebedi varsın…’